Rozdział 23

         O 12:00 obudził mnie dzwonek do drzwi, niechętnie wstałam z łóżka, narzuciłam na siebie bluzę i poszłam otworzyć. Za drzwiami stał Mario, no tak Mario! przecież mówił mi wczoraj, że pojedziemy po Marco, żeby odebrać go ze szpitala. Czemu zawsze o czymś zapominam?
-cześć moja najpiękniejsza księżniczko- pocałował mnie czule i wręczył kwiaty
-cześć kochanie, a z jakiej to okazji?- wpuściłam go do środka
-a potrzebna jest jakaś okazja, żeby dać swojej kobiecie kwiaty?- uśmiechnął się łobuzersko
-chyba nie...-przygryzłam wargę i się uśmiechnęłam- poczekaj chwilkę już idę się ogarnąć
-spokojnie umówiłem się z Marco na 13:00, zdążymy- po jego słowach, poszłam do łazienki szybko się ogarnąć, chwilę później byłam już gotowa i ubrana. Zeszłam do Mario, który przygotował mi śniadanie.
-nie musiałeś...-uśmiechnęłam się
-wiem, ale miałem pozwolić, żebyś wyszła z domu bez śniadania?-podeszłam do Mario, który stał przy szafce, podskoczyłam i usiadłam na niej. Spojrzał w oczy monachijskiego pomocnika i pocałowałam go a on zdjął mnie z blatu i nadal całując zaniósł mnie do salonu. W tej chwili kierowało nami pożądanie, zaczęliśmy pozbawiać się nawzajem ubrań.
-ej stop! Musimy pojechać po Marco- włączył mi się rozum. Uśmiechnęłam się rozbrajająco do Mario
-no tak, na śmierć o własnym kumplu zapomniałem, kochanie zobacz jak na mnie działasz...- zaśmiał się i zaczął zapinać swoją kraciastą koszulę. Patrzyłam z rozbawieniem na niego i jego zakłopotanie- co się śmiejesz?- udawał obrażonego
-bo mi wesoło-pokazałam mu język i parsknęłam śmiechem- chodź- pociągnęłam go do drzwi, wzięłam kurtkę i wyszliśmy.
-kochanie?..-zaczął Mario niepewnie gdy staliśmy na czerwonym świetle
-tak?-przeniosłam na niego wzrok
-przeprowadzisz się do mojego domu?- zaskoczył mnie swoim pytaniem
-nie wiem czy to dobry pomysł...
-czemu?-wyraźnie posmutniał
-a jeśli Marco nie da sobie rady bez mojej pomocy?
-odwiedzalibyśmy go codziennie..
-sama nie wiem, daj mi trochę czasu
-dam ci tyle czasu ile potrzebujesz- spojrzał na mnie i się uśmiechnął. Reszta drogi minęła nam na wygłupach, śmiechu i słuchaniu muzyki. Pod szpitalem byliśmy równo o 13:00, od razu pokierowaliśmy się na 6 piętro. Na korytarzu zastaliśmy czekającego na nas Marco. Bez namysłu podbiegłam do niego i go przytuliłam.
-hej blondasku!-dałam mu buziaka w policzek
-hej księżniczko!- pocałował mnie w czubek głowy i mocno przytulił, chwilę po mnie witał go Mario, oczywiście w ich przywitaniu nie obyło się bez przytulasa. Kilka minut później siedzieliśmy już w samochodzie, ja i Marco zajęliśmy miejsca z tyłu. Po drodze wygadywałam różne głupie rzeczy, żeby rozśmieszyć chłopaków, nieskromnie powiem, że udało mi się. Podczas mojej misji rozbawienia chłopaków poczułam, że dzwoni mi telefon
-Halo?
-hej Zu!- to był Nuri
-hej, co jest?-mam dla was niespodziankę
-Nas?
-tak was, dla ciebie, Mario, Marco, Matsa i Cathy, Łukasza i Kuby.
-wow! Jaką?
-jak się spotkamy to ci powiem-zaśmiał się
-okay-po rozłączeniu, zwróciłam się do chłopaków:
-panowie zmiana planów jedziemy na stadion- Mario spojrzał na mnie pytającym wzrokiem, a ja w odpowiedzi tylko się uśmiechnęłam.
Po 10 minutach jazdy zajechaliśmy pod Signal Iduna Park, chłopcy zjeżdżali się właśnie na trening, gdy tylko Nuri zauważył że przyjechaliśmy, od razu do nas podbiegł
-Marco! jak się czujesz?
-dobrze, dziękuję- uśmiechnął się tak uroczo, że na chwilę moje nogi były jak z waty
-A co to za romanse?! Nuri rusz tyłek do szatni, ale szybko!- usłyszeliśmy głos Kloppa, ja na jego tekst parsknęłam śmiechem, a chłopcy mi zawtórowali. Razem z Marco i Mario usiedliśmy sobie na ławce rezerwowych i obserwowaliśmy poczynania chłopaków. Mats jak zwykle płatał kolegom figle i gdy tylko jeden z nich się przewrócił z powodu Matsa, ten triumfalnie się uśmiechał. Bawiło mnie jego zachowanie, na pozór poważny i zorganizowany a na treningu zachowuje się jak mały chłopiec.
-Brakuje nam jednego zawodnika, trenerze!- jęknął Sahin
-I co? Może ja mam się przebrać w trykot i z wami popylać?- zapytał z rozbawieniem w głosie, na co wszyscy wybuchli śmiechem
-a może Mario mógłby zastąpić Marco?- zapytał Mats. Mario spojrzał na niego z niedowierzaniem
-jeśli chce.. to ja nie mam nic przeciwko- skwitował trener-to jak Mario?
-ja?! chętnie!- widziałam w jego oczach nie małą radość, spojrzał jeszcze pytającym wzrokiem na Marco, a ten wiedząc o co chodzi szybko odpowiedział:
-leć stary!- uśmiechnął się szeroko, Mario poderwał się i poszedł po trykot do samochodu. Po 10 minutach wrócił przebrany.. ku zaskoczeniu wszystkich w swój stary żółto-czarny trykot.
-no co? nie umiem się z nim rozstać..- wytłumaczył widząc zaskoczone miny wszystkich.
Widząc go znowu w barwach Borussi, byłam wzruszona, z moich oczu wydostały się pojedyncze łzy. Przypomniało mi się jak grał dla Dortmundu, jaki był szczęśliwy po wszystkich wygranych i smutny po wszystkich porażkach. Nic się w nim nie zmieniło, nadal pamiętał schemat gdy Borussi, zostały w nim wszystkie żółto-czarne nawyki. Tak naprawdę wydaje mi się, że nigdy nie przestał być częścią Borussi, mimo że już tu nie gra. W moim sercu zawsze pozostanie złotym chłopcem z Dortmundu.
-co jest?- z zamyślenia wyrwał mnie Marco
-a nic..- spojrzałam mu w oczy
-brakuje ci go u nas, prawda?
-tak- wzdechnęłam i przeniosłam wzrok na Mario- ale najbardziej brakuje mi słynnego Götzeus, tego zgranego duetu, tych waszych cieszynek... Tej pięknej historii, którą stworzyliście i zapisaliście na zawsze w moim sercu. Właśnie tego mi najbardziej brakuje. Was tutaj razem na tym boisku...- z moich oczu popłynęły łzy, Marco instynktownie mnie przytulił.
-Mi też tego brakuje, nawet bardzo..- po jego słowach siedzieliśmy w ciszy
-myślisz, że jest tam szczęśliwy? zapytałam po dłuższej chwili
-wątpię... to tu jest jego prawdziwy dom i jego życie- wzdechnął, a ja położyłam głowę na jego ramieniu i przyglądałam się Mario, który był wśród swoich. Widziałam że był naprawdę szczęśliwy, mogąc znów zagrać z Borussią.- nie bądź smutna, proszę...-pocałował mnie w czubek głowy, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam- tak, lepiej. Z uśmiechem ci do twarzy- on również się uśmiechnął. Będąc sama z Reusem , czułam się naprawdę dobrze i spokojnie, tak jakby to on był moją utopią, kimś przy kim problemy zamieniają się w uśmiech.
-przerwa!!- naszych uszu dobiegł głos trenera, a chwilę później dźwięk gwizdka. Razem z Marco spojrzeliśmy na siebie i się uśmiechnęliśmy.
Zaraz po gwizdku trenera wszyscy podeszli do ławki, gdzie siedzieliśmy z blondynem. Większość chłopaków pytała o samopoczucie i wypadek Reusa, inni po prostu przysłuchiwali się co ma do powiedzenia ich kumpel. Wymknęłam się od chłopaków i wzięłam piłkę, zaczęłam podbijać i dryblować, później strzeliłam na bramkę, ale nie zauważyłam że stał tam Sahin i dostał w plecy. Chłopcy, którzy to widzieli zwijali się ze śmiechu.
-Zuzka?!- jęknął Nuri
-Co! Nie, to nie ja!- zaczęłam się śmiać- poza tym to nie moja wina, że stoisz w tej bramce jak baran!- krztusiłam się ze śmiechu
-o ile mi wiadomo to w bramce stoi zazwyczaj bramkarz, a nie baran!-zaczął się śmiać
-a ty jesteś takim bramkarzem jak ze mnie baletnica-pokazałam mu język, a brunet zaczął mnie gonić- Ratunku!! Jakiś niewyżyty facet mnie goni!!- krzyczałam rozbawionym głosem. Pobiegłam do chłopaków i schowałam się za Matsem
-Sahin zostaw moją przyjaciółkę- stanął w mojej "obronie" Mats
-Twoją?- powtórzył z niedowierzaniem Sahin
-Tak!-powiedział triumfalnie Mats
-to moja przyjaciółka!- zirytował się Nuri, kiedy tak się we dwóch sprzeczali, podszedł do mnie Marco i mnie przytulił
-pff... idioci! To moja przyjaciółka!- powiedział blondyn i cmoknął mnie w policzek. Na mojej twarzy pojawił się rumieniec. Chwilę później przyciągnął mnie do siebie Mario
-cieniasy... Wasza przyjaciółka, ale moja dziewczyna!- pocałował mnie w skroń, a na ławce podniosły się głosy chłopaków
-bo ci uwierzymy!...
- ale to prawda- zabrałam głos i spojrzałam na swoje buty
-wow! gratulacje, tak myśleliśmy już na początku, że ciągnie was do siebie!- mówili jeden przez drugiego. Chwilę później Mario zajął się rozmową z Marco i resztą chłopaków.
- Nuri co to za niespodzianka?- zapytałam
-za 2 tygodnie, jak tylko zdejmą Marco gips jedziemy do Grecji!
-co?!
-nie cieszysz się?
-cieszę, ale jestem zaskoczona!- uścisnęłam Nuriego- a chłopcy wiedzą?
-tak, wszyscy oprócz Marco...
-kiedy mu powiesz?
-po treningu, ojj muszę lecieć, koniec przerwy wskazał głową na wchodzącego trenera
-okay, leć.- z powrotem usiadłam obok rozbawionego blondyna.
          Po treningu postanowiliśmy odwieść Marco, a ja sama zastanawiałam się nad propozycją Mario... Koniec końców byłam tak zmęczona, że zaraz po powrocie do domu poszłam spać. Na dole Marco i Mario grali jeszcze chyba w Fifę...
 
                                            *                            *                          *

od autorki: Hejj! Mam nadzieję, że widzieliście niespodziankę! Postanowiłam wcześniej oddać w Wasze ręce rozdział 23. Dziękuję za wszystkie komentarze jakie zostawiacie :) Następny nie wiem kiedy się pojawi :/ trzymajcie się /Patty :3